پایان وصل

چون زمان شادکامیها گذشت
خانه اندوه و درد است این دلم
هر شب از هجران چشمانی سیاه
درددل ها میکنم با خالقم
زورق آمال من بر گل نشست
رنج تنهائی به جانم نقش بست
وه چه شبهائی که با یاد مهم
آسمان را خیره میدوزم نگاه
ای دریغا انتظار بی ثمر
میدهد بر باد عمرم آخر آه
شاهد بیداریم مهتاب و بس
نیست یاری بر دلم فریاد رس
هر نفس با ناله میپرسم ز ماه
ماه من آن روشنی بخشم کجاست؟
بی رخش ظلمت همه شبهای دل
درد بی پایان منم مرهم کجاست؟
در قفس پزمرده دل شادی گذشت
هجر شد دوران آزادی گذشت
وصل دل را جز چنین اندوه و غم
جز شکستی بی صدا باقی نماند
شادی و امید من با خود ببرد
در دلم اندوه و نومیدی نشاند
رفت ایامی که غم در دل نبود
عیش ما را تیرگی حاصل نبود
نا گزیر از سوز جانفرسای تب
نیمه شب آهسته میسوزد تنم
بر در دل تا بگویم کیست کیست؟
یک جهان اندوه میگوید منم
چون غم آمد شادی از قلبم گریخت
آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت
من که ایام وصال یار را
با جدائی ها ز کف دادم دگر
از ورای شادی و عشق و امید
عمق پستی ها در افتادم دگر
رشته دل ها ز هم بگسسته شد
دفتر شیرین وصلی بسته شد


با الهام از شعر پایان هجر از شادروان مهدی سهیلی

قبله

حالا که من خواستم تو خواستی و
خدام انگار میخواد
بیا با هم آواز عشقو سر بدیم
از راز دوست داشتن هم
حتی به پروانه و گل خبر بدیم
کبوتر عشق که نشسته روی سقف خونمون رو پر ندیم
با هم دمی رو هم غنیمت بدونیم
لحظه ها رو هدر ندیم
من و توئی رو ما کنیم
خوشبختی دور نیست اگه اونو ما دو تا صدا کنیم
باید کنار هم بهارمون بمونه موندگار
مشتی خاکستر بمونه از فصل غصه یادگار
شب شد دوباره آسمون
ستاره های پولکیش
روشن شد از نقره حریر نور مهتاب
دلم دوباره از شوق رسیدن تو بی تاب
شب ها خیالت آروم از چشام میاد و خوابو میچینه
دلم تو بیداری تو رو خواب میبینه
وسوسه های بوسه هاتو یاد مخمل نگات
با تب خواهش منو در بر میگیره
با یه دنیا آرزو چشمامو رو هم میذارم
روحم تا آسمون عشق پر میگیره
تو رویاهامم این دلم خواستنت از سر میگیره
سحر وضو با اشک چشمام میگیرم
تمومه تسبیح و دعام اسم توئه
میگم خدای عاشقا
قسم به پاکی بهار
برس به داد مبتلای بیقرار
از قرمزی گل سرخ باغچه رنگ بزن لبام
هدیه کن از قشنگی چهچه گنجیشکا صدام
مثال گلبرگ بنفشه صورتم رو تازه کن
به تنم لباسی از شمیم رازقی بدوز
منو واسه بغل .... اندازه کن
خدایا میدونی که ماه صورتش قبله و
این چشمای من قبله نماست
دیدن ماهم واسه من تنها دعاست
این خواهشام نه یه هوس
نه از هواهای تنه
اشک و مناجات سحر
این اوج عشق یه زنه
خدا خدای عاشقا
چی میشه عاشقم بشه؟
همیشه عاشق بمونه
ای کاش که مال من بشه
میتونه رویائی ترین
تعبیر فال من بشه
میتونه امسال باشه موندنی ترین فصل بهار
طلوع خوشبختی من لحظه برگشتن یار

خورشید عشق

صفحه به صفحه خط به خط
قصمو صد بار میخونم
تو حکمت کار خدا
هر دفعه بیشتر میمونم
ای تو عزیزترین کسم
از همه دنیا تو بسم
پس چرا هرچی میدوام
به سایتم نمیرسم
تو روشنی چشمه نور
از شهر من یه دنیا دور
نورت گرفته چشمامو
نمیبینم راه عبور
رقصیدنم با ساز تو
انگار نداره آخری
تا ته رویاهام میرم
حتی تو اوج بی پری
از همه کس خسته شدم
عشق تو تکراری نشد
هرچی جفا کردی دلم
راضی به بیزاری نشد
با هر نگات دیوونه تر
رو دست مجنون تا زدم
شدم فدائی چشات
قید دل و جون تا زدم
تو خواستنی ترین من
عشقت برام یه معجزه
کاش میدنستی بد جوری
دل پیش چشمات عاجزه
من و شب و ستاره ها
فردا واسم هرچی باشه
سد سبد خورشید عشق
نور روی سقفم میپاشه
تا تو بیای به یاد تو
لحظه هامو رنگ میزنم
حدیث آزادی توئی
مونده توقافیم منم

chasm

Now that the floor’s all yours lady,
Try to dance with him beautifully
Don’t forget for each moment of your joy
God’s made a compromise to devastate me
So try to be nice, thankful and happy
For I was a sacrifice, watching you graciously
Now that the floor’s all yours lady
Try to make my man the luckiest in history

سر سپرده

ناجی هر شعر من راه نجاتی فرست
زائر لب تشنه را آب حیاتی فرست
پادشه ملک عشق ای بت مسکین نواز
حال گدا را ببین خرده زکاتی فرست
من ز طلب خسته و زنده تو بر این جفا
جان بده ای جان مرا ورنه مماتی فرست
چشم تو صد نور ماه من همه تاریک راه
یک شب از آن نور خوش بر ظلماتی فرست
دشت دلم چون کویر از غم هجرت شکست
بارش رحمت توئی پس برکاتی فرست
این تن و این جان تو را جمله به تسلیم شد
سر به تو بسپرده ام بس صلواتی فرست

باغبون

گفتی پائیز که بیاد
با خودش قشنگی همراه میاره
با خودم فکر کردم اما
واسه من همیشه پائیز
از زمین و آسمون غم میباره
شاید امسال بشه با تو باز بهاری موند تو پائیز
تو که با دستای پر سخاوتت
من سرما زده رو دوباره پیوند زدی
تا شکفتنم رو دیدی
به من عاشقونه لبخند زدی
وقتی تو هجوم غصه ها من از ساقه شکستم
باغبونم تو شدی و از نو تو باغچه نشستم
تو باشی هوای ابری
دل گرفتن که نداره
تا میتابی مثل خورشید
میدرخشی چون ستاره
با تو شاید بتونم
ترس پائیزیمو بسپرم به باد
گمشده شادیمو پیدا کنم و
دیگه فصل خشکیدن یادم نیاد
میشه با تو حتی تو پائیز سرد
عاشق شد و جوونه زد
قلم و کاغذو آشتی داد
یه عمر حرفای عاشقونه زد

بی کلام

چشمای این مردم شهر
دیگه حرف چشمامو نمیخونن
آخه انگار که نگاه آدم ها
خیلی وقته که زبون چشمامو نمیدونن

آره اینجا توی شهر دلهره
چشم پر هوس پره
که شبی اگه بهت دل میسپره
صبح فرداش خیلی آسون میبره

دست خوابو دوست دارم وقتی میبنده چشمامو
تا دیگه مردم شهر با دست به هم نشون ندن
نگن دیوونه رو نگا
که شده عشق رو گدا
تموم این مردم شهر
قصه چشمامو وارونه میگن
چشمائی که توش یه دنیا عشق به زنجیره برای هدیه کردن

as imminent as death

If I die tonight,it would be such a pity,
to leave my dear mom live in such a misery
some won't even give a damn,
some will sincerely mourn!
still all my belongings,
will soon be divided and torn!

dozens of unattended books
a world of unseen places
a heart ripped with repressed feelings
which I let go, but didn't seem to vanish
I sure could take less than they could dish!

will people remember me long?
or just this is such pious hope
those whom I trully used to love
how well can without me cope!

my friends will wonder
If I die tonight,
How I'm gonna sleep in a bed this tight!
but,will anybody care enough
for the poem I wanted as my epitaph?:

"Read me your blessings, should you come to visit
this dead will turn alive, as you move your lips
your warm breath makes float, all of my sunk ships!"
zamin


فاتحه ای چو آمدی بر سر خسته ای بخوان
لب بگشا که میدهد لعل لبت به مرده جان
آنکه به پرسش آمد و فاتحه خواند و میرود
گو نفسی که روح را میکنم از پیش روان
حافظ شیرازی

از همیشه تا هنوز

نه اینکه پوچ و بی رگم
نه اینکه درد درد نیست
حدیث زخم خوردنم بخوان ز چشم خسته ام
دل است و سنگ سرد نیست
حکایتیست بس کهن
شکست های سینه سوز
خراش های بس عمیق
نه اینکه سست و ساکتم
نه اینکه غم عذاب نیست
فراق:درد جان گداز
که مرگ آتشش به دست آب نیست
همیشه زهر هجر گرچه تلخ و تند
نگشته تیغ تیز کند
دریغ از دل ای دریغ
به عشق میتپد هنوز
به تازیانه خو گرفت
به خون خود وضو گرفت
هزار بار توبه کرد و باز هم شراب عاشقی ز سر سبو گرفت

کوچ

"به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم"
که نتی دگر جز آه و گله خیزد از نوایم
به هر آن کجا که باشد همه عشق سرزمینم
تو و دوستی خدا را همه اصول دینم
به امید همدلی شوق سفر به مرده جانم
که دلم شکست صد بار به سنگ همزبانم
به هر آن کجا که کاشانه ندارد اشک و اندوه
که بسی شکسته تر بود به جای من اگر کوه
ز دیار خود گریزان نه من آن گذر نسیمم
همه گرد باد خشمم ز گریز نیست بیمم
ز نگاه مردمانی به تنم همیشه درگیر
ز دل جماعتی بس ز حدیث عاشقی سیر
من از این کویر وحشت ز پی نشان مینو
چو صبا سرک کشم مست ز هر گذر به هر سو
چه خوش است یاد گیرم ز شکوفه ها و باران
که نمی دهند پاسخ به سلام گرگ یاران

با الهام از شعر محمدرضا شفیعی کدکنی

in the realm of her heart

it rains over her roof,he reigns over her heart,
this everyone can see,that not a soul but me!
rain is a thunder bring,when was crowned but her king?!
soon these drops will stop,no end but to his reign,
God !don't you see when it rain?she is driven insane!
This not a soul shall know,she might but let it grow!

نقطه سر خط

من همه روح
تو همه تن!
بی خبر از تنهایی من
شعله بیتاب هوسی
من خود پروانه شدن
قصه خط خورده دل
حسرت اون دستای پاک
تا بزنه باز ورقی
بشکنه این غربت خاک
نو بشه فصلی تو کتاب
رودخونه جاری شه به سراب
من همه شک: گفتن یا سکوت
تو همه فریاد عطشی
ذره ای ازقلبت شایدم
هرچی ازم مونده همشی
اول بازی دل به تو باختم
من که تو میدون مات توام
راست و دروغش هرچی که باشه
تشنه احساسات توام

gold fish

ماهي تنگ بلور
تو اين روزاي سوت و كور
بشنو حرفامو از اين ديار دور
هيچ ميدونستي كه شاه ماهيايي
تو فقط بين يه دريا ماهي قرمز
سر سفره هفتسين......
ديدنش از پشت شيشه هم باشه خودش يه دنياست
ماهي جون از تو چه پنهون حرف راست
تو اين روزا دلم ميخواست
جاي تو بودم من تنها
آخه تو تو تنگت آزادي و دنيات مثه من نيست
تو رها از همه دنيايي و عاشقي تو دنيات قدقن نيست
ميون تو و عزيزترين كسم هرچي كه هست
صحبت از نازكي يه شيشه تنها فاصلست
تو اين روزا دلم ميخواست جاي تو بودم من عاشق
ماهي قرمز ميدونستي صاف وصادق
من اگه جاي تو بودم
توي تنگم ديگه آروم نميموندم
انقده سر ميكوبيدم به جدارش
من سر سپرده تا ديوار تنگو ميشكوندم
واسه حس كردن نبض خوب دستاش
حتي از زندگيم اين آب ميبريدم
دل به دريا ميزدم به عمق دستاش ميرسيدم
مونده هاي نفسامو من تو دستاش ميكشيدم
واسه چشماي قشنگ اون ميمردم
پيش خورشيد نگاش جون ميسپردم
اين همه ارادتي كه عمري ادعا ميكردم
من با مردنم كنار اون به عشق ادا ميكردم
ماهي تنگ بلور اما ميدونم
عمر تو خيلي كوتاهه
زندگيت فرصت آهه
دير و زود همين روزا
تنگي تنگتو ميذاري و ميري
وسعت رودخونه ها رو پيش ميگيري
آخه تو عاشقي آزادي و دنيات مثه من نيست
تو مرام ماهيا مهر و محبت قدقن نيست
ماهي كوچولوي قرمز
اين بهار كنار دلدار من ارزوني تو
اين همه غصه و تنهايي و دوري مال من
بعد از اين ماهي هفت سينش شدن
سر هر تحويل سال آرزوي محال من

غم غروب

امروز هم با غم به غروب شد
فردا که عشق برگردد غروب غم را با تو جشن میگیرم
آه که هیچ از تو نمیدانم
اگر از تو نشانی داشتم
تا خود صبح ستاره اشکهایم را میستود
اما تو اگر میدانستی چقدر از تو لبریزم
امشب اینجا بودی
نشان از تو همین بس که آن رو سکه ای
نشان از من اگر جوئی عشق را مجسم کن

پابند

روزای هفته و ماه
شبای سردوسیاه
مثل چهار فصل خدا
زندگیم در گذره
اما هر دم میبینم
غم عشق تو برام تازه تره
چرا کمرنگ نمیشه
جای عشقت تو دلم تنگ نمیشه
قلبم از سنگ نمیشه؟
نمیدونم چی بگم؟
از غمم با کی بگم؟
اون که عشقو نشناخت
رفت و با رفتنش از دنیا برام ویرونه ساخت؟
من که عاشق شده بودم بی کتاب
حالا بی تو درس بی وفائی تمرین میکنم
میخونم هزار دفعه نمیشه یادش بگیرم
میدونم تو شهر عشق موندنیم تا بمیرم
بسه دیگه خسته دل ای دیوونه
پاتو بند کن تو خونه
تاکجا با پر بشکسته میخوای پر بگیری؟
دیگه سر کن با اسیری
چی بگم؟چی بگم؟
از غمم با کی بگم؟
اون که قلبم رو شکست؟
راه خوشبختیمو بست؟
حس تنهائی که هر لحظه برام تازه تره
چه کنم اون بی وفام از دل من بی خبره
چی بگم؟هرچی بگم
به دلش بی اثره

گره کور

آهای ای مژه برگشته میدونی
میترسم نکنه عمری بمونی
گره کردی دلم رو به نگاهت
نکنه میخوای خاکستر بسوزونی؟
وای اگه کور شده باشه!
باز دل دیوونه مجبور شده باشه
از نو بشکافه و پر پر شه و خون شه
آخر قصه بازم رنگ جنون شه
دست لرزون من و کاغذ وارونه
میگن دل به تو باختن چقدر آسونه
تازه وارد دیدی دستم نمیخواست
گرمی دستت رو زمین بگذاره دیدی
چشم پر خواهشم از چشمای گیرات
نمیخواست انگار که چشم بر داره دیدی

میدونم این همه اشک دروغ نمیگن
که نگاهای قشنگت مال من نیست
چه کنم اما به چشمای تو ای مرد
بخدا هرکسی دل نبازه زن نیست