لبت

سوگلي باغ منم مست چشمه سار لبت غنچه شكفته به مهر سرخم از شرار لبت خنده تو ميريزد شعر، بر بهار لبت من از عشقت آبستن ميكنم ويار لبت ليك زرد و سوخته جان واي پرپرم توببين مرگ من عزا بنشين زيرپا به روي زمين گَرد غم نشاند اگر خال، بر كنار لبت

بی سر انجام

لب از سخن ميبندمو باور نكن اين لب پر از حلوا و شهد و قند نيست چشم از تو ميبندم ولي شيداي تو آن زن كه از چشمان تو دل كند نيست اي كاش ميديدي خيالم سوي توست بي ميلي و دستم به جايي بند نيست اقرار دل شايد به دل بنشيندت باور كني لاف و گزاف و پند نيست